Onde estás, Caracol?

Descrición

Naquela montaña,

o sol e a chuvia ían e viñan todos os días.

Polas mañás brillaba o sol
e as lagartiñas corricaban.

Polas tardes chovía
e os caracois ían pasear.

Polas noites brillaba a lúa
e os grilos cantaban.

Unha tarde empezou a chover
e, mentres corría para a casa, Lagartiña cruzouse con Caracol,
que, nese momento, asomaba a cabeza.

Este encontro casual supón un auténtico frechazo para Lagartiña, quen decide saír ao encontro de Caracol cada día.

No entanto, coma tantos outros relatos clásicos de amor, a relación de Caracol e Lagartiña parece imposible. Se, noutros, os obstáculos proveñen de pertencer a clases diferentes, neste caso, a especies dispares: Caracol non pode saír ao sol, xa que queda seco, e agarda escondido dentro da súa cuncha a que comece a choiva. Pola contra, Lagartiña enferma ao mollarse.

Debido a estas circunstancias, as dificultades para poder atoparse preséntanse insuperables, ao ser contraproducentes para ambos. No entanto, o amor todo o pode.

Estamos ante unha historia de constancia por parte dos dous protagonistas, e tamén de loita contra a adversidade, aínda que esta sexa, principalmente, meteorolóxica. Consecuentemente, Caracol e Lagartiña terán a súa merecida recompensa, como adoita suceder cando hai tenacidade e nos guían os bos sentimentos.

Este é a “bonita mensaxe” que intentou trasladar neste conto a escritora Susanna Isern. A autora de Pilú, Pilú! e Oso Atrapabolboretas está convencida de que na vida, “se dous se queren e se esforzan en conseguilo; todo é posible con ilusión e un pouco de imaxinación”.

Esta idea foi tamén a que guiou o traballo de Leire Salaberria, quen procurou principalmente, que as súas ilustracións fixesen partícipes, en todo momento, os lectores da “bonita historia de amor” entre os dous protagonistas: Caracol e Lagartiña.

Precisamente, crear a estes dous personaxes foi o “máis difícil” para a ilustradora no que é o seu segundo traballo con OQO, logo do seu debut na editorial con O señor Ramón e a señora Ramona.

A artista tiña claro que debían ser moi próximos para os máis pequenos. Por iso, decidiu “humanizalos” e darlles un aire “algo naif, cun toque de humor de debuxo animado”. O máis curioso é que, unha vez realizado o bosquexo a lapis de ambos, dar vida ao resto de personaxes do conto resultoulle máis doado; “de aí en diante, todo foi creándose dunha forma moi natural”, relata sobre o proceso.

Aínda que os protagonistas son Caracol e Lagartiña, durante a historia, Salaberria incorpora uns xirasois, unha libélula, unha familia de ratos, un esquío, uns peixes, unha ra, un coello e ata unha pomba, que se converten en testemuñas curiosas da tenacidade de ambos para conseguir estar xuntos.

En canto á técnica, á ilustradora apetecíalle cambiar “por completo” a súa forma de traballar. Deste xeito, descartou os súas habituais tesoiras e recortes de papel, e decantouse polos acrílicos e os pinceis co obxectivo de “gozar da parte máis manual do proceso de creación”.

A artista valorou que este conto lle deu a posibilidade de usar moita cor e dar renda solta a un mundo imaxinario “moi persoal”. Por iso, optou por unha gama ampla de cores e por utilizar moita textura, con esa base de formas xeométricas que adoita empregar normalmente.

Onde estás, Caracol? foi o conto máis longo que ilustrou e viviu a historia coma se dunha pequena curta de animación se tratase: “imaxinei a Caracol e a Lagartiña correr, falar, chorar, rir, bailar…”.

Por iso, non oculta que lle deu “moita pena” ter que despedirse destes personaxes, cando terminou a última ilustración. “Espero que me fagan un sitio nese bosque colorido sempre que necesite escaparme da miña realidade”, conclúe con nostalxia.

Texto de Susanna Isern

Ilustracións de Leire Salaberria

Tradución do castelán de Marisa Núñez