Un día o meu chupete desapareceu. Miña nai díxome que o levara a Lúa. Eu non pensei que a Lúa fose unha ladroa e busquei o meu chupete por toda a casa. Busquei nos caixóns pero non estaba. Atopei unha orella de Coello.
Un día o meu chupete desapareceu. Miña nai díxome que o levara a Lúa. Eu non pensei que a Lúa fose unha ladroa e busquei o meu chupete por toda a casa. Busquei nos caixóns pero non estaba. Atopei unha orella de Coello.
Pablo Albo recorre á fantasía e á imaxinación para tratar con tenrura e humor un reto complicado para os máis pequenos e os seus pais: deixar o chupete. Esta é unha etapa máis do crecemento e madurez, e o neno necesita comprensión para alcanzar a meta final. Os pais deben ser o seu maior estímulo neste obxectivo e lecturas coma esta poden axudar a conseguilo.
Trátase dun paso difícil. O chupete é un obxecto cunha forte carga simbólica e afectiva para os pequenos. Foi un fiel compañeiro porque outorga calma e seguridade —viches o meu chupete? —Tencho a Lúa –dixo Coello. —Como o sabes? —Porque non chora.
Superar eses retos forma parte dun proceso natural de aprendizaxe e de crecemento, onde a imaxinación se converte no máis valioso recurso do que dispón un neno, tal e como demostra Pablo Albo neste relato e en anteriores colaboracións con OQO como A sopa queima.
De igual modo, o autor avalou noutros traballos como O último canto (Mención White Raven 2009) o seu xeito efectivo e entrañable de abordar cuestións delicadas. Para iso, propicia que sexa o inseparable compañeiro de fatigas, un coello de peluche, quen axude o personaxe que protagoniza esta historia a se desprender sen traumas e de forma voluntaria deste obxecto: —E que foi do chupete? –dixo Coello. —Vaia! Non me acordei de collelo!. Boh… regálollo. Paréceme que a ela lle fai máis falta que a min.
Os nenos varían con facilidade as súas dependencias afectivas cara a determinados xoguetes, libros ou obxectos. O reencontro co seu boneco favorito, Coello, sérvelle ao personaxe de A Lúa ladroa para encher o baleiro creado pola ausencia do chupete e comprender que hai compañeiros de viaxe necesarios para certos tramos vitais.
A tenrura do texto de Pablo Albo vese reforzada coas ilustracións a dobre páxina de Pierre Pratt e os seus personaxes: trazos simples con detalles que imprimen carisma (os narices) e que os fan únicos.
Na súa primeira colaboración con OQO, o ilustrador canadense que conta con recoñecementos como o ‘Canadian Governor Xeral’s Award’ ou o ‘Mellor álbum ilustrado en Montreuil’ desprega a súa recoñecible paleta de cores: azuis, vermellos, laranxas e amarelos intensos, que captan a atención dos primeiros lectores aos que vai dirixido este álbum.
