O cascabel da gata

Descrición

Unha mañá,
a gata Benita espertou sobresaltada
ao oír que a señora Xulia chamaba por ela:

—Benita…!
Beeniitaa…!
Beeeniiitaaa…!
Onde estás,
que non escoito o teu cascabel?

Ao escoitar os gritos da señora Xulia, Benita erguese; pero, ao empezar a camiñar, descobre que non soa o clinclín e, consecuentemente, cae na conta de que perdeu o cascabel.

Así comeza esta divertida historia de Pablo Albo, quen nos fai partícipes da procura apresurada do cascabel por parte desta gata pillabana e tenra, que teme quedarse sen sardiñas por mor deste extravío.

Benita volve sobre os seus pasos e o percorrido permite coñecer a outros habitantes da casa supostamente inanimados (o sofá, a escoba, a mesa), pero que neste conto falan e vaia se o fan!, xa que ofrecen información crave para chegar ata o obxecto perdido.

Os diálogos da gata con estes utensilios son moi graciosos, porque desprenden inocencia e tamén certa empatía co lector, ao abordar situacións comúns: Que outra cousa se pode atopar nun sofá máis que algunha moeda ou unhas migas de pan?

Igual de divertido é o xeito en que esta astuta felina recupera o cascabel mergullado na peixeira.

A protagonista desta historia transmite unha mestura de inxenuidade e picaresca tan propia da infancia, con ese compoñente entre trasno e doce, que lle confire moito encanto ao álbum, e sobre todo humor.

Estas características do conto están claramente reforzadas polas ilustracións de Guridi, quen considera que o seu traballo consistiu simplemente en cinguirse a “definir o que conta o texto”.

Con todo, o seu labor vai máis aló, xa que o artista acentúa o sentido xovial do conto coa incorporación de personaxes que non aparecen no texto: unha parella de moscas, un rato, varias formigas e un morcego.

Paralelamente ao texto, que ofrece ao lector o periplo da gata Benita, as ilustracións permiten unha segunda lectura —xa desde gárdalas do álbum— con situacións hilarantes, protagonizadas maiormente por dúas moscas irreverentes e cachafellas.

Neto Guridi explica que, desde o principio, o personaxe de Benita “lle trouxo de cabeza”, xa que cando realizaba os bosquexos, sempre lle saía un gato, e non unha gata. Ademais, non quería caer en “artificios”, tales como pestanas ou vestidos para definir o seu xénero.

“Imaxinaba unha Benita revoltosa, pero non mala, así que ao final saíu unha gata negra cun aspecto un pouco deixado, pero con tenrura na mirada”, describe o ilustrador, quen apostou por darlle un aspecto “rudo” á dona e crear uns peixes “moi simplificados e coa expresión centrada nos seus ollos”.

En canto á técnica, traballou con lapis, gouache e retoques en ordenador, deixando “como sen terminar” os fondos: limpos e brancos, que resaltasen as expresións dos personaxes.

Texto de Pablo Albo

Ilustracións de Raúl Nieto Guridi