Carabuñas

Blanca é valente e astuta. Unha noite, Camuñas entra no seu cuarto para comela; Aínda que ese monstro parece arrepiante, a nena non se asusta e comeza un diálogo que o acaba confundindo ata dubidar da súa identidade.

—Vaia, ho! Caramuxo botou un foguete!
—Non son Caramuxo. Son Carabuñas,
o que nunca corta as uñas!
-contestou o bruxo, rabioso. —Non me veñas con contos. Ti es Caramuxo! —Dígoche que non. Son Carabuñas!

Branca é astuta como un raposo e lista como un moucho. Carabuñas, carente destas dúas calidades, é presa fácil para o xogo de confusión que inicia a nena cando, unha noite, o bruxo entra no seu cuarto para comela.

A historia rezuma humor, tanto a través do texto enxeñoso de Margarita del Mazo como das divertidas e frescas imaxes da artista danesa Charlotte Pardi.

A mensaxe principal xira arredor da astucia, unha calidade que converte aos máis débiles en fortes; pero tamén, noutro nivel de lectura, pode facernos reflexionar sobre temas profundos como o autoengano, ou negar a evidencia ata o punto de non recoñecernos.
Nese sentido, a autora lembra “que é importante mirarte a ti mesmo, de cando en vez, para que ninguén te engane dicindoche que es doutro xeito”.

A ilustradora Charlotte Pardi crea un monstro que parece aterrador pero que transmite tenrura. Ademais, Charlotte deseñou unha habitación cunha gran cantidade de peluches, para que Blanca non quedara soa con Camuñas.

A pesar da aparencia nocturna dunha bruxa, a nena permanece tranquila e segura. Son os bonecos –cos ollos abertos e actitude expectante– os que nos transmiten un estado de ánimo máis acorde coa situación. Deste xeito, Charlotte Pardi utiliza un recurso moi habitual nos nenos: expresar sentimentos (medos, inseguridades). , problemas ou fobias) a través das bonecas. Un papel que tamén xogan historias coma esta.