Colección

A escaleira

Beatriz Montero & Raúl Nieto Guridi

ISBN 978-84-9871-383-1

14,90

Cantidade:
INFORMACIÓN
  • Paxinas 28 páxs.
  • Encadernación cartoné
  • Medidas 25x23 cm
  • Publicación maio 2012

O carteiro subiu, subiu, subiu pola escaleira.. Chamou á porta: Din-don! Din-don! Non había ninguén. Deixou a carta no chan… … e baixou, baixou, baixou pola escaleira.

 


Descrición

O carteiro subiu, subiu, subiu pola escaleira.. Chamou á porta: Din-don! Din-don! Non había ninguén. Deixou a carta no chan… … e baixou, baixou, baixou pola escaleira.

 

Esta acción repítena, co mesmo resultado infrutuoso, o zapateiro, o xardineiro e o panadeiro. Deste xeito, enriba da carta depositada ante a porta do cuarto piso acaban acumulándose un par de zapatos, un ramo de flores e unha barra de pan ata que entra en escena unha nena resolta.

 

Do mesmo xeito que o resto de personaxes, a pequena sobe pola xa coñecida –para o lector– escaleira ata o tamén consabido cuarto piso. Unha vez alí, o relato dá un xiro inesperado, grazas á espontaneidade e picardía da pequena que resolve con graza e de inmediato toda a trama.

 

A escaleira é un conto orixinal de Beatriz Montero que recrea a adquisición da linguaxe nos nenos de pouca idade. Cada chanzo é unha pequena conquista da súa mente. O carteiro, o zapateiro, o xardineiro e o panadeiro soben a escaleira e van deixando os nomes dos seus oficios e algúns obxectos ante a porta. Deste xeito, aprenden aos poucos novas palabras e conceptos. “Non entenden todas as palabras que escoitan, pero a repetición axúdalles a gravalas na súa memoria”, subliña a escritora.

 

Con este conto, Beatriz Montero pretende espertar as capacidades intelectuais dos máis pequenos. Por iso, ten unha estrutura sinxela e repetitiva que facilita a memorización e o xogo de interacción cos nenos. “Subir e baixar a escaleira dota o conto dun movemento divertido, por onde pasan personaxes con diferentes oficios”.

 

Cada oficio é un chanzo necesario na vida cotiá, e todos son igual de importantes. O panadeiro fai o pan para comer, o zapateiro arranxa os zapatos para camiñar, o xardineiro coida as plantas e as árbores, o carteiro reparte as cartas e conéctanos cos que viven lonxe.

 

E como todos son igualmente importantes, todos fan o mesmo no conto: soben, chaman á porta, deixan un obxecto, e baixan a escaleira. “Coñecer as diferentes profesións axuda ao desenvolvemento social do neno nun mundo que está descubrindo”, incide Beatriz Montero.

 

O xogo de onomatopeas (Din-don! Din-don!), reforzado pola ilustración, dálle un ton lúdico á narración e marca un ritmo que –no caso de ser contada– permite a participación dos que a están escoitando. Respecto diso, Beatriz Montero apunta que os nenos moi pequenos necesitan que as pegadas do conto sexan reiterativas e evidentes para recordalas, memorizalas e repetilas.

 

“Aos nenos gústalles aprender de xeito lúdico e afectivo”, apunta. Ademais, destaca que A escaleira lles axudará a interiorizar conceptos espaciais: como “arriba e abaixo” ou “dentro e fóra” (a porta pechada que finalmente se abre).

 

Este relato mostra tamén unha nena autónoma que toma por si soa as decisións de subir a escaleira, recoller as cousas que están no chan, pór as flores no pelo, colocar os zapatos e comer o pan. “A independencia proporciona confianza e autoestima. Por iso a nena berra Ábreme!, porque ten a seguridade de que o seu avó lle vai abrir a porta”, aclara Beatriz Montero, quen busca con este final incidir na importancia dos lazos afectivos entre a nena e o avó: “ese amor que abre todas as portas”.

 

A rapidez no desenvolvemento das accións fai máis sinxelo o seguimento da trama. Ademais, a construción da historia prodúcese de tal modo que esperta a curiosidade e alimenta o interese por coñecer o desenlace.

 

O relato é perfectamente comprensible a través das ilustracións. Basta con seguir as peripecias duns personaxes divertidos e con estilo propio aos que dá vida Raúl Nieto Guridi con “poucos aderezos” e xogando simplemente co “lapis” e certas “texturas”.

 

O ilustrador andaluz expuxo a narración visual como “un xogo” cunha posta en escena “divertida”. Nel participan: “unha escaleira, uns personaxes que soben e baixan e unha nena que pecha a trama con tenrura (e certa picardía)”.

 

A escaleira é representada nas ilustracións como “un elemento solto e cambiante”, ao que Raúl Nieto lle concede a mesma importancia que aos personaxes “e estes teñen a súa propia peculiaridade en función do seu oficio”.

 

Así, todos están caracterizados de modo que, sen necesidade do texto, o lector recoñece a profesión. Ademais, o relato visual desenvólvese coma se os personaxes fosen elementos dunha tremoia: “un conxunto de personaxes de teatro para representar unha obra aloucada cun final feliz e divertido”.

 

Texto de Beatriz Montero

Ilustracións de Raúl Nieto Guridi

 

Tradución do castelán de Marisa Núñez